drink water, stay healthy

I'll probably die alone 'cause I'm lazy.      My story actually goes way back.       As a kid, I really didn't have a problem with being alone and also probably dying alone. I even used to brag about it, Yeah I know, not necessarily a genius I was. Don't exactly know when and why but at some point, I started questioning my approach against romantic relationships. It turned out I don't have any approach because I don't have any romantic relationships. Don't know why but it's just so much easier not to care. I mean I really was always avoiding all kinds of feelings because it is so exhausting to feel, you know what I mean, right? You would have to introduce yourself to a brand new person, not just some "Hi, my name is blablabla and I study blablabla nice to meet you!". you would have to really introduce yourself. You have to make sure that the person knows you for who you really are. I don't know if it is just my crazy or everyone has it ...

tonight I had to make a difficult decision. it was forced. I forced myself. I didn't know what to do for some time now. I was losing who I am and I had lost my self-respect. how could I keep trying even tho I saw how much I didn't mean anything to him? how could I keep losing myself in his eyes when they weren't even seeing me? what could life offer me when I am no longer myself?  I gave up on the person I thought I loved. he was the only person I was ready to give up my everything for.  I just wanted to run, far far away. I wanted to disappear and never come back. I couldn't even say something. I didn't even say goodbye. I will never be able to let go of him if he is there staring at me while I say my goodbyes.  this piece of note is the worst blog I have ever written. I couldn't care less. my thoughts are all over the place. I can't put words together and make sense of them. I cant even speak one word out loud. I am silenced by all the overwhelming feeling...

bugün aklıma geldin, senden geriye bana ne kaldı diye düşündüm. fark ettim ki bana çok şey öğretmişsin. bana kendimi yeniden tanıtmışsın. önceleri tanımadığım bir benle tanıştırdın sen beni. yapmam dediklerimi yaptırdın, kanarım sandıklarıma kanmadığımı gösterdin. çok kafamı karıştırdın, bir vardın bir yoktun. emin bile olmadığım kararların arkasında durmak zorunda bıraktın, kararlı olan benmişim gibi davrandırdın. kendimi sorgulattın, doğru bildiklerime meydan okudun, yeşillerimi kırmızıya boyadın, kırmızıları yeşile. kimi doğrumu da öyle bir benimsedin ki kendi hayatın için sahiplendin. fikirlerim fikrin, zikrimi zikrin yaptın. imkansız bir ihtimalin olasılığını hesaplattın. bunlar senin inanılmaz güçlü oluşundan kaynaklanmadı, bu doğru değil çünkü. benim zayıflığımdan da kaynaklanmadı, bu da doğru değil. sebebi; benim benliğimle ilgili yanıtlanmamış sorularım, duygu dünyamda ayak basılmamış topraklarım, ve balta girmemiş ormanlarımdı. çok yorucuydun, ıhlamur vadin çok uzaktı bana ...

her şey minik bir kıvılcımın ardından üst üste gelmeye başlar. tıpkı büyük çığların bir kar tanesiyle başladığı gibi. kalpler zannedildiği gibi kırılmaz. tıpkı koca dağların çığdan sonra yıkılmadığı gibi. Kalp ezilir, yaralanır ve bazen de birkaç parçasını kaybeder. tıpkı dağın yüzeyinden karın söküp aldığı parçalar gibi. kopan parçalar yitip gider, onları geri yapıştırmak diye bir şey yoktur. güçlü insan diye bir şey de yoktur aslında. onlar birer oyuncudur, çok iyi yalan söylerler. kimi daha iyi kimi daha amatör. ama özünde güçlü değildir hiçbiri. hatta korkak bile sayılabilirler. yüzleşemezler insanlarla, hep kaçarlar. tüm kabinlerin boş olduğuna emin olmadan, kapılarını kapatmadan, herkesin uyuduğuna emin olmadan, kimsenin onları tanımadığına emin olmadan ağlamazlar. ayna karşısında bile ağlayamazlar. bir çeşit alerjidir, bakan gözlere alerji, duyan kulaklara, konuşan ağızlara, onlara uzanan ellere bir alerji. tıp gelişmiştir ama buna bir çaresi yoktur. "güçlü insan" send...

not everyone in your life will know how to love you . not everyone in your life will know what you'll need. not everyone in your life will know when to hug you. not everyone in your life will know where you actually belong. not everyone in your life will know why you are crying. mostly; no one in your life will know how to make you comfortable, no one in your life will know what to say when you cry, no one in your life will know when to talk, no one in your life will know where you hide, no one in your life will know why you hide. you'll wake up every day with so many secrets, so many regrets, so many what if's, maybe's, I wish's. you'll wake up maybe not alone, but lonely. you'll wake up feeling like all eyes are attacking you. and the worst part is that you'll keep waking up, keep pretending to feel the hope you say you feel, keep a smile on your face your friends think that suits you, keep crying for something you never had but lost somehow. 'till...

o gün biraz yorgundu nefesim; aklımdakiler bedenime yansımış, belimi büküyordu adeta. hür olmaktı hayalim, bir kuş kadar hür. savaştım. her şeyle herkesle he an. kaçtım. her şeyden herkesten her an. saklandım. her şeyden herkesten her an. o kadar uzun zaman geçti ki ben yok olurken her yerden; kendimi yolda bir yerde bıraktığımı fark edemedim. gün doğumunu izlemek ümidiyle kafamı göğe kaldırdım, göremez olmuşum. toprakta yalınayak koştum üşümek ümidiyle, hissedemez olmuşum. güller papatyalar aldım kendime rayiha hayaliyle, koku alamaz olmuşum. ezanı bekledim huzur umuduyla, duyamaz olmuşum. gülemez olmuşum, kendimi kaybetmişim dedim kendime. oysa daha hür de olamamıştım. üstelik kendimi de kaybetmiştim şimdi. neredesin? neden takılı kaldın bir yerlerde? yoksa oraya mı aitsin? orada mı görüyor, hissediyor, duyuyor, soluyor, yaşıyorsun? bana biraz oradan bahset; gülüyor musun yoksa ağlıyor musun, seviyor musun yoksa nefretle mi dolusun, seviliyor musun yoksa nefret mi ediliyorsun? pe...