knowing how to be loved






I'll probably die alone 'cause I'm lazy.


    My story actually goes way back. 

    As a kid, I really didn't have a problem with being alone and also probably dying alone. I even used to brag about it, Yeah I know, not necessarily a genius I was. Don't exactly know when and why but at some point, I started questioning my approach against romantic relationships. It turned out I don't have any approach because I don't have any romantic relationships. Don't know why but it's just so much easier not to care. I mean I really was always avoiding all kinds of feelings because it is so exhausting to feel, you know what I mean, right? You would have to introduce yourself to a brand new person, not just some "Hi, my name is blablabla and I study blablabla nice to meet you!". you would have to really introduce yourself. You have to make sure that the person knows you for who you really are. I don't know if it is just my crazy or everyone has it but I have this weird belief, that I am actually quite lovable and girlfriend material if only a person knew me for who I truly am. And that sir, takes a lot of time and hard work and (to be honest) a lot of care. Of course, I want to be loved, I want to be cared about, and all the other things couples are supposed to have going on that I wouldn't know. But it is just so risky you know, trying to trust someone and making them important for you. Then that person just screws you over and there you are, not only single, now you are left alone, you are sad, and got serious trust issues. At some point, you think it will always be the same and the right person is just not going to find you.


Well, this is pretty much what many people experience. I didn't. And that my friends, is the problem with me. What do I have to worry about? I am not supposed to have trust issues, I am not supposed to be scared of men, I am not supposed to be full of hate against dating even as a concept. Now as you see, this raises the question of whether I've gotten insane already


    Well, I don't want to be mean but I gotta say, I pretty much raised myself and of course, I wasn't perfect. I taught myself everything, how to be strong, how to be successful, I even managed to go to places filled with adults and make them take me seriously as a 12-year-old child. Meantime, I couldn't teach myself how to be loved, instead, I learned how to love and care -THANK GOD I HAD THE BEST FRIENDSHIPS 'TILL TODAY- . Indeed, I wasn't the most popular kid at my school -there were actual ballerinas or figure skaters or whatever- but I was a member of a much rarer and unique group, I was a survivor. I had near-death experiences since I was like what, 5 years old?

    When you are a child, facing death of course changes you but not as much as being separated from your peers at school. I had to stay at the hospital for many weeks and months and every time that I got back, the kids wouldn't sit next to me, they would whisper in each other's ears stuff that their parents told them like not to sit close to the girl with a serious disease, which would be me. Of course, my parents were there for me and always loved me, supported me. The thing is, they were never aware of any sort of problem that is been going on in my life. I never talked about myself or my day or the things the other kids did to me at a friend's birthday party. I know I can't blame them, they didn't know. But the realistic outcome was that I was on my own now and I had to fight all my battles with a smile on my face so that they didn't suspect anything.

    So I started to be the best at everything possible. I just needed to be loved by them without any questions asked. I was so fucked, I was so broken; I hid it to death. Still, I turned 21 and I still can't tell anyone. I couldn't let anyone in. I thought I must bury what I had inside me and if I ever let anyone get too close, they would find out what a child I am, and how much I still can't feel like a fully-developed adult. 

Now, I can study, I can work, I can make money, I can live, but I don't know how to be alive.

'Cause I don't know how to be loved...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

çığ

Resim
her şey minik bir kıvılcımın ardından üst üste gelmeye başlar. tıpkı büyük çığların bir kar tanesiyle başladığı gibi. kalpler zannedildiği gibi kırılmaz. tıpkı koca dağların çığdan sonra yıkılmadığı gibi. Kalp ezilir, yaralanır ve bazen de birkaç parçasını kaybeder. tıpkı dağın yüzeyinden karın söküp aldığı parçalar gibi. kopan parçalar yitip gider, onları geri yapıştırmak diye bir şey yoktur. güçlü insan diye bir şey de yoktur aslında. onlar birer oyuncudur, çok iyi yalan söylerler. kimi daha iyi kimi daha amatör. ama özünde güçlü değildir hiçbiri. hatta korkak bile sayılabilirler. yüzleşemezler insanlarla, hep kaçarlar. tüm kabinlerin boş olduğuna emin olmadan, kapılarını kapatmadan, herkesin uyuduğuna emin olmadan, kimsenin onları tanımadığına emin olmadan ağlamazlar. ayna karşısında bile ağlayamazlar. bir çeşit alerjidir, bakan gözlere alerji, duyan kulaklara, konuşan ağızlara, onlara uzanan ellere bir alerji. tıp gelişmiştir ama buna bir çaresi yoktur. "güçlü insan" send...
Devamı

senden bana kalan

Resim
bugün aklıma geldin, senden geriye bana ne kaldı diye düşündüm. fark ettim ki bana çok şey öğretmişsin. bana kendimi yeniden tanıtmışsın. önceleri tanımadığım bir benle tanıştırdın sen beni. yapmam dediklerimi yaptırdın, kanarım sandıklarıma kanmadığımı gösterdin. çok kafamı karıştırdın, bir vardın bir yoktun. emin bile olmadığım kararların arkasında durmak zorunda bıraktın, kararlı olan benmişim gibi davrandırdın. kendimi sorgulattın, doğru bildiklerime meydan okudun, yeşillerimi kırmızıya boyadın, kırmızıları yeşile. kimi doğrumu da öyle bir benimsedin ki kendi hayatın için sahiplendin. fikirlerim fikrin, zikrimi zikrin yaptın. imkansız bir ihtimalin olasılığını hesaplattın. bunlar senin inanılmaz güçlü oluşundan kaynaklanmadı, bu doğru değil çünkü. benim zayıflığımdan da kaynaklanmadı, bu da doğru değil. sebebi; benim benliğimle ilgili yanıtlanmamış sorularım, duygu dünyamda ayak basılmamış topraklarım, ve balta girmemiş ormanlarımdı. çok yorucuydun, ıhlamur vadin çok uzaktı bana ...
Devamı

doğru ya, dünya burası!

Resim
o gün biraz yorgundu nefesim; aklımdakiler bedenime yansımış, belimi büküyordu adeta. hür olmaktı hayalim, bir kuş kadar hür. savaştım. her şeyle herkesle he an. kaçtım. her şeyden herkesten her an. saklandım. her şeyden herkesten her an. o kadar uzun zaman geçti ki ben yok olurken her yerden; kendimi yolda bir yerde bıraktığımı fark edemedim. gün doğumunu izlemek ümidiyle kafamı göğe kaldırdım, göremez olmuşum. toprakta yalınayak koştum üşümek ümidiyle, hissedemez olmuşum. güller papatyalar aldım kendime rayiha hayaliyle, koku alamaz olmuşum. ezanı bekledim huzur umuduyla, duyamaz olmuşum. gülemez olmuşum, kendimi kaybetmişim dedim kendime. oysa daha hür de olamamıştım. üstelik kendimi de kaybetmiştim şimdi. neredesin? neden takılı kaldın bir yerlerde? yoksa oraya mı aitsin? orada mı görüyor, hissediyor, duyuyor, soluyor, yaşıyorsun? bana biraz oradan bahset; gülüyor musun yoksa ağlıyor musun, seviyor musun yoksa nefretle mi dolusun, seviliyor musun yoksa nefret mi ediliyorsun? pe...
Devamı