senden bana kalan

bugün aklıma geldin, senden geriye bana ne kaldı diye düşündüm. fark ettim ki bana çok şey öğretmişsin. bana kendimi yeniden tanıtmışsın. önceleri tanımadığım bir benle tanıştırdın sen beni. yapmam dediklerimi yaptırdın, kanarım sandıklarıma kanmadığımı gösterdin. çok kafamı karıştırdın, bir vardın bir yoktun. emin bile olmadığım kararların arkasında durmak zorunda bıraktın, kararlı olan benmişim gibi davrandırdın. kendimi sorgulattın, doğru bildiklerime meydan okudun, yeşillerimi kırmızıya boyadın, kırmızıları yeşile. kimi doğrumu da öyle bir benimsedin ki kendi hayatın için sahiplendin. fikirlerim fikrin, zikrimi zikrin yaptın. imkansız bir ihtimalin olasılığını hesaplattın.

bunlar senin inanılmaz güçlü oluşundan kaynaklanmadı, bu doğru değil çünkü. benim zayıflığımdan da kaynaklanmadı, bu da doğru değil. sebebi; benim benliğimle ilgili yanıtlanmamış sorularım, duygu dünyamda ayak basılmamış topraklarım, ve balta girmemiş ormanlarımdı. çok yorucuydun, ıhlamur vadin çok uzaktı bana. sen değil belki ama tavırların çok büyüktü, gel'lerin dalgalıydı, tabii hemen ardlarından gelen yok oluşların, git'lerin kadar uzun soluklu değillerdi. 

olacağı varsa da oldurmadın. bana oldurtamadın. kötü bir şey değil bu, üzülme sen de. öğrenmeye çalış benden, bizden.

sana kızgın da değilim küskün de. sen bunları hiçbir zaman okumayacaksın biliyorum ama önemi yok. ben bi kerecik de olsa söylemiş olayım bunları. çünkü senden çok benim duymaya ihtiyacım var belki de.

bunları ancak şimdi söyleme gücünü buldum kendimde. bilmem neden şimdi, ama anladım ki her zaman hissetmesekte, her yara iz bırakırmış. canımı yakmadın sanarken ben, derinlerde bir yerde saklanan acı çatlağa tuz basmışsın. olsun, seni suçlamıyorum. kendimi de artık suçlamayı bıraktım. ben de böyleyim demeyi öğrendim senden sonra.

teşekkür ederim.

bendekiler bunlardı,
peki benden sana ne kaldı?