what was hope?


what was hope? was it something to eat, play with, touch, listen to, or smell? was it the sunshine after a sleepless night, a warm coffee-like hug from your cat after some freezing words from loved ones, a delicious smell of hand-made cookies from your mother even tho you had an enormous fight last week? Or a discount from your favorite shopping mall long after you gave up hope on that dress? A simple hello, maybe, from a stranger with awful hair on your bad-hair day. a message? wasn’t it a message for some people? from an old friend back in town or from a potential lover or maybe your bank letting you know you don’t have a credit dept? was it a headshot after 5 rounds of failure, was it your baby’s cry after 9 months of torture or was it your childhood chocolate’s return to the market after several years of longing? new single from your favorite band? an A from the course you took for the third time? the feeling you get when you think you might see through something significant for you that you kept postponing because you believed you’ll screw it up? a good meal as iftar after 13 hours of hunger? witnessing your sister’s marriage even tho you did convince her to adopt you? seeing your lil’ brother winning awards after you diagnosed him with apparent stupidity? getting a call from your dad him letting you know he got you the perfect dessert back at home after years and years of disagreement? but was it not something to believe in no matter what? was it not a moment that would suit a ‘dream’ rather than a ‘nightmare’? or maybe, just a little maybe; something worth to hope?

well, idk. I’ll call it nonsense anyway.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

çığ

Resim
her şey minik bir kıvılcımın ardından üst üste gelmeye başlar. tıpkı büyük çığların bir kar tanesiyle başladığı gibi. kalpler zannedildiği gibi kırılmaz. tıpkı koca dağların çığdan sonra yıkılmadığı gibi. Kalp ezilir, yaralanır ve bazen de birkaç parçasını kaybeder. tıpkı dağın yüzeyinden karın söküp aldığı parçalar gibi. kopan parçalar yitip gider, onları geri yapıştırmak diye bir şey yoktur. güçlü insan diye bir şey de yoktur aslında. onlar birer oyuncudur, çok iyi yalan söylerler. kimi daha iyi kimi daha amatör. ama özünde güçlü değildir hiçbiri. hatta korkak bile sayılabilirler. yüzleşemezler insanlarla, hep kaçarlar. tüm kabinlerin boş olduğuna emin olmadan, kapılarını kapatmadan, herkesin uyuduğuna emin olmadan, kimsenin onları tanımadığına emin olmadan ağlamazlar. ayna karşısında bile ağlayamazlar. bir çeşit alerjidir, bakan gözlere alerji, duyan kulaklara, konuşan ağızlara, onlara uzanan ellere bir alerji. tıp gelişmiştir ama buna bir çaresi yoktur. "güçlü insan" send...
Devamı

senden bana kalan

Resim
bugün aklıma geldin, senden geriye bana ne kaldı diye düşündüm. fark ettim ki bana çok şey öğretmişsin. bana kendimi yeniden tanıtmışsın. önceleri tanımadığım bir benle tanıştırdın sen beni. yapmam dediklerimi yaptırdın, kanarım sandıklarıma kanmadığımı gösterdin. çok kafamı karıştırdın, bir vardın bir yoktun. emin bile olmadığım kararların arkasında durmak zorunda bıraktın, kararlı olan benmişim gibi davrandırdın. kendimi sorgulattın, doğru bildiklerime meydan okudun, yeşillerimi kırmızıya boyadın, kırmızıları yeşile. kimi doğrumu da öyle bir benimsedin ki kendi hayatın için sahiplendin. fikirlerim fikrin, zikrimi zikrin yaptın. imkansız bir ihtimalin olasılığını hesaplattın. bunlar senin inanılmaz güçlü oluşundan kaynaklanmadı, bu doğru değil çünkü. benim zayıflığımdan da kaynaklanmadı, bu da doğru değil. sebebi; benim benliğimle ilgili yanıtlanmamış sorularım, duygu dünyamda ayak basılmamış topraklarım, ve balta girmemiş ormanlarımdı. çok yorucuydun, ıhlamur vadin çok uzaktı bana ...
Devamı

doğru ya, dünya burası!

Resim
o gün biraz yorgundu nefesim; aklımdakiler bedenime yansımış, belimi büküyordu adeta. hür olmaktı hayalim, bir kuş kadar hür. savaştım. her şeyle herkesle he an. kaçtım. her şeyden herkesten her an. saklandım. her şeyden herkesten her an. o kadar uzun zaman geçti ki ben yok olurken her yerden; kendimi yolda bir yerde bıraktığımı fark edemedim. gün doğumunu izlemek ümidiyle kafamı göğe kaldırdım, göremez olmuşum. toprakta yalınayak koştum üşümek ümidiyle, hissedemez olmuşum. güller papatyalar aldım kendime rayiha hayaliyle, koku alamaz olmuşum. ezanı bekledim huzur umuduyla, duyamaz olmuşum. gülemez olmuşum, kendimi kaybetmişim dedim kendime. oysa daha hür de olamamıştım. üstelik kendimi de kaybetmiştim şimdi. neredesin? neden takılı kaldın bir yerlerde? yoksa oraya mı aitsin? orada mı görüyor, hissediyor, duyuyor, soluyor, yaşıyorsun? bana biraz oradan bahset; gülüyor musun yoksa ağlıyor musun, seviyor musun yoksa nefretle mi dolusun, seviliyor musun yoksa nefret mi ediliyorsun? pe...
Devamı